Daj szansę życiu

Aborcja to jeden z bardziej kontrowersyjnych i gorących tematów w Polsce od lat. Dzieli polityków, środowiska zwykłych ludzi, pojawia się w Kościele.

Jej zwolennicy roszczą sobie prawa, domagając się możliwości decydowania o życiu nienarodzonych. Przeciwnicy natomiast, stanowczo bronią życia, oczekując nawet zaostrzenia prawa aborcyjnego. Czym kierują się ludzie, śmiało przedstawiający swoje stanowisko w tej sprawie i co sprawia tak różnorodny punkt widzenia między jednym, a drugim człowiekiem? Być może nie zawsze zdajemy sobie sprawę z rzeczy, za którymi się opowiadamy, a może czasami brak nam wiedzy i życiowego doświadczenia.

Aborcja w Polsce – do 1932 roku była bezwzględnie zabroniona, a od roku 1932, z przerwą w okresie okupacji niemieckiej, od ogólnego zakazu aborcji obowiązują określone wyjątki. 

W Polsce od 1993 roku obowiązuje prawo, które dopuszcza aborcję tylko w trzech przypadkach:

-gdy ciąża stanowi zagrożenie dla życia i zdrowia kobiety;

-gdy badania prenatalne i inne przesłanki medyczne wskazują na duże prawdopodobieństwo dużego upośledzenia płodu lub nieuleczalnej choroby zagrażającej jego życiu;

-gdy istnieje podejrzenie, że ciąża powstała w wyniku gwałtu, czy kazirodztwa;

W dwóch pierwszych przypadkach przerwanie ciąży jest dopuszczalne do chwili osiągnięcia przez płód zdolności do samodzielnego życia poza organizmem matki. W przepadku trzecim nie później niż w 12 tyg. ciąży.

Jak to wyglądało w ciągu ostatnich lat:

-5 lipca 2016 roku- obywatelski komitet inicjatywy ustawodawczej „Stop Aborcji” złożył marszałkowi Sejmu pół miliona podpisów obywateli popierających projekt ustawy wprowadzającej całkowity zakaz aborcji. Projekt przewidywał karę pozbawienia wolności zarówno dla kobiety jak i lekarza.

-4 lipca 2016 roku- Komitet Inicjatywy Ustawodawczej „Ratujemy Kobiety” złożył 215 tys. podpisów pod projektem ustawy zakładającej nieograniczoną możliwość przeprowadzenia aborcji do 12 tyg. ciąży.

-14 września 2016 roku- przedstawiciele Polskiej Federacji Ruchów Obrony Życia złożyli w trybie ustawy o petycjach projekt zakładający całkowity zakaz aborcji, ale niezmieniający w przeciwieństwie do projektu „Stop Aborcji:- obecnego w dotychczasowej ustawie rozwiązania wyłącznego spod sankcji karnej kobiety poddającej się aborcji.

- 23 września 2016 roku- Sejm po pierwszym czytaniu przekazał do rozpatrzenia przez komisję projekt inicjatywy „Stop Aborcji”, a odrzucił projekt inicjatywy „Ratujemy Kobiety”.

-3 października 2016 roku -w wielu- miastach doszło do manifestacji, sprzeciwiającej się projektowi inicjatywy „Stop Aborcji”. Ostatecznie Sejm odrzucił projekt inicjatywy „Stop Aborcji” na posiedzeniu w dniu 6 października 2016 roku.

-23 października 2017 roku- komitet inicjatywy ustawodawczej „Ratujemy Kobiety 2017” złożył w Sejmie obywatelski projekt ustawy liberalizującej prawo antyaborcyjne. Projekt zakłada możliwość przerwania ciąży do 12 tyg. ciąży.

-27 października 2017 roku- grupa posłów należących do klubów Prawa i Sprawiedliwości i Kukiz’15, koła Wolni i Solidarni oraz posłów niezrzeszonych złożyła do Trybunału Konstytucyjnego wniosek o orzeczenie, iż przepisy ustawy z dnia 7 stycznia 1993 roku o planowaniu rodziny, ochronie płodu ludzkiego i warunkach dopuszczalności przerwania ciąży zezwalają na aborcję w przypadku dużego i nieodwracalnego upośledzenia płodu, albo nieuleczalnej choroby zagrażającej jego życiu są niezgodne z konstytucją RP.

-30 listopada 2017 roku - komitet inicjatywy ustawodawczej „Zatrzymaj Aborcję” złożył w Sejmie obywatelski projekt ustawy znoszącej prawo do aborcji w przypadku dużego prawdopodobnego ciężkiego i nieodwracalnego upośledzenia, albo nieuleczalnej choroby zagrażającej jego życiu.

-10 stycznia 2018 roku- odbyło się pierwsze czytanie projektu ustawy inicjatyw ustawodawczych „Ratujmy Kobiety 2017” i „Zatrzymaj Aborcję”. Po pierwszy czytaniu Sejm odrzucił projekt inicjatyw „Ratujmy Kobiety”, a projekt „Zatrzymaj Aborcję” został skierowany do dalszych prac w Komisji Polityki Społecznej i Rodziny z zaleceniem zasięgnięcia opinii Komisji Sprawiedliwości i Praw Człowieka. 19 marca Komisja Sprawiedliwości i Praw Człowieka pozytywnie zaopiniowała projekt. 2 lipca Komisja Polityki Społecznej i Rodziny powołała podkomisję nadzwyczajną do rozpatrzenia projektu ustawy.

W Polsce rocznie przeprowadza się 100 tys. aborcji, z czego tylko kilkaset jest legalnych.

Świadczy, to o istniejącej turystyce aborcyjnej i podziemiach aborcyjnych. Jak widać Polki nie potrzebują pozwolenia ani zmian w prawie, aby wykonać zabieg. W pewnych krajach aborcja jest legalna, zarówno kobieta decydująca się na zabieg, jak i lekarz nie ponoszą jakiejkolwiek odpowiedzialności karnej. Czy w związku z tym zmiana ustaw i prawa cokolwiek zmieni? Czy nie jest faktem, że kobieta, która będzie chciała dokonać aborcji i tak ją zrobi? Może problem leży tylko po stronie ludzkiej świadomości, braku wiedzy na temat konsekwencji jakie niesie ze sobą decyzja o przerwaniu ciąży, zarówno w sferze zdrowotnej jak i psychologicznej. Dokonanie aborcji w wielu przypadkach mogłoby wydawać się wybawieniem, wielokrotnie okazuje się nierozwiązaniem problemu, co za tym idzie w wypadku wielu kobiet wiąże się z wyrzutami sumienia. Zdarza się i tak, że kobieta mimo wskazań medycznych nie decyduje się na przerwanie ciąży, okazuje się, że większym obciążeniem dla niej jest dokonanie zabiegu niż ryzykowanie własnego zdrowia. Istnieją również przypadki, gdzie mimo badań potwierdzających chorobę dzieci, dzieci te udawało się uratować. Urodzenie zdrowego dziecka też nikomu nie zagwarantuje, że pozostanie ono zdrowym. Co wtedy? Nikt nie pozostawi Go samemu sobie, nie podejmując prób ratowania jego zdrowia i życia. Istnienie badań prenatalnych, jak się okazuje, nie zawsze jest metodą na wykrycie wad i podjęcia ewentualnego leczenia, ale niestety staje się pretekstem do dokonania zabiegu. Jedynym, wytłumaczalnym i usprawiedliwiającym powodem, co do wykonania przerwania ciąży, jest moim zdaniem ciężka wada płodu, lub zagrożenie życia matki. Musi to być ogromną traumą, szczególnie, w przypadku, gdy kobieta bardzo chcę urodzić, ale niestety nie ma wyboru. Wśród niektórych ludzi panuje przeświadczenie, że dzieci u których wykryto np. zespół dawna, czy rozszczepienie górnej wargi, nie powinny się urodzić. Wszyscy chcą mieć piękne, mądre i zdrowe dzieci, ale czy tylko tacy ludzie mają prawo pojawiać się na świecie?

Jak widać istnieje wiele rozbieżności, jeśli chodzi o sposób podchodzenia do omawianej sprawy. Jedni nie zrobią tego nigdy, nawet mimo wskazań, inni tylko w wyjątkowych sytuacjach, jeszcze inni, roszczą sobie prawa, by móc decydować o życiu nienarodzonych zawsze i wszędzie. Często powodem są tak błahe sprawy, jak kariera, praca, samotność, albo po prostu nieodpowiedni moment. Być może to brak wiedzy i ludzkiej wrażliwości. 

Jak często czytałam lub słyszałam: „To tylko zarodek, to jeszcze nie dziecko”. Traktowanie „nowego życia” na zasadzie terminu medycznego, to po prostu- brak słów. Ten zarodek przeistacza się w małą istotkę, nowe istnienie. Mało kto wie, że serce tegoż zarodka zaczyna bić w 24 dniu ciąży, wtedy kobieta zazwyczaj jeszcze nie wie, że jest w ciąży. Być może takie podejście, to efekt braku życiowego doświadczenia i nieświadomości, co do tego jaką wartością jest ludzkie życie. Niewątpliwie osobami, którymi najbardziej zdają sobie sprawę, z tej wartości, są rodzice ciężko chorych dzieci, którzy spędzają miesiące, lata, a niekiedy całe życie przy łóżkach swoich dzieci. Paradoks, jedni zrobią wszystko, by zawalczyć o każdy, kolejny dzień życia swojego dziecka, przedłużyć je o chociaż kilka chwil, a inni nie pozwolą narodzić się zdrowym, tak po prostu. Myślę, że bez względu na to, czy prawo będzie po stroni aborcji zawsze, tylko czasami, czy nigdy, to i tak ostateczna decyzja pozostaje w kwestii kobiet i ich rodzin. Pozostaje pytanie czy mam prawo niszczyć kolejne życie, życie, które już się zaczęło. Czy mam prawo mówić: ”To Moja sprawa, Wam nic do tego".

Są ludzie, którzy całe życie czekają na dzieci, czekają na cud, często bezskutecznie.  Są i tacy, którzy musieli zbyt wcześnie się z nimi pożegnać. Oni daliby wiele, a nawet wszystko, żeby być ze swoimi dziećmi. Czy zatem nie podchodzimy do życia zbyt lekko, trochę z przymrużeniem oka i traktując je jak błahostkę, problem, który szybko możemy rozwiązać, usunąć i po sprawie? Jak tylko, potem spojrzeć w lustro, spojrzeć na siebie ze świadomością zabójstwa własnego dziecka, małej istoty i części samego siebie. Czasami warto zastanowić się kilkadziesiąt razy niż podjąć decyzję, którą będziemy żałować całe życie. Nie ma sytuacji bez wyjścia. Nie zawsze jest dobry moment na pojawienie się dziecka, ale nie ma też dobrego momentu aby z Niego zrezygnować.